A może dzisiaj zacznij od...

Nie od planu.

Nie od listy zadań.

Nie od próby bycia lepszym niż wczoraj.

A może dzisiaj zacznij od zauważenia, jak się naprawdę czujesz.

Bez analizy. Bez natychmiastowego poprawiania.

Zatrzymaj się przy tym, co jest. Choćby przez kilka sekund.

Czasem ciało mówi pierwsze.

Zmęczeniem. Zaciśnięciem w klatce. Cichą niechęcią do świata.

Nie próbuj od razu „wrócić do energii”. Może dziś po prostu masz jej mniej.

I to też jest życie.

Może dzisiaj zacznij od kilku głębszych oddechów zanim sięgniesz po telefon.

Nie po to, by się uspokoić, ale by poczuć, że jesteś.

Ten moment między wydechem a wdechem to granica między tym, co mechaniczne, a tym, co żywe.

Może od łagodniejszego spojrzenia w lustro.

Nie musisz się zachwycać. Wystarczy, że się nie krytykujesz.

To już ogromna różnica.

Może od wypicia kawy naprawdę.

Nie w biegu, nie przy mailach, nie w hałasie.

Z kubkiem w dłoniach, z ciepłem, które wraca do środka.

Bo obecność nie zaczyna się od wielkich decyzji — tylko od małych gestów, które odzyskują cię dla życia.

Może od uznania, że jesteś zmęczony.

Nie dlatego, że robisz coś źle, tylko dlatego, że długo dawałeś z siebie za dużo.

Zamiast mówić: „muszę się spiąć”, spróbuj powiedzieć: „potrzebuję troski”.

To inna jakość energii. Bardziej prawdziwa.

Może od kilku minut ciszy.

Bez muzyki, bez słów, bez rozpraszaczy.

Cisza nie jest pustką — jest miejscem, w którym możesz się spotkać z tym, co w tobie niewypowiedziane.

Może od wdzięczności za cokolwiek, co dziś nie boli.

Za to, że oddychasz.

Że światło rano było miękkie.

Że ktoś napisał, że o tobie myśli.

Wdzięczność nie naprawia życia — ale przypomina, że mimo wszystkiego nadal jesteś tu.

Nie musisz zaczynać od wielkich rzeczy.

Nie musisz „wracać do siebie” z mocą.

Zacznij cicho, zwyczajnie, delikatnie.

Bo powrót do siebie nie zaczyna się od decyzji.

Zaczyna się od zauważenia.

Media społecznościowe